5 jaar verslaafd

Publiceerdatum: 14 maart 2017

Ik ben verslaafd aan coderen, al 5 jaar. Het begon met een simpel idee dat ik later Subtwitter doopte. Het idee was om een klein programma te schrijven dat ondertitels van films of series omzette naar gelijkaardige tweets. Dit werkte met ondertitel bestanden. Ik was zo gepassioneerd en overtuigd door dit idee dat ik mezelf leerde programmeren en na 3 weken was het af. Voor het project had ik een paar boeken over programmeren gekocht, maar na pag. 28 gaf ik het op. Ik kwam tot het besef dat het eigenlijk veel makkelijker was om een einddoel te hebben, dan gewoon de taal te leren. De code van het programma was gruwelijk fout geschreven, maar het werkte perfect. Het leverde mijn eerste officiële tentoonstelling op en ik beheerste de basis van het programmeren.

Door mijn nieuwe skill ging er een wereld voor me open. De mogelijkheden waren eindeloos. Wat als ik nu deze data combineer met die data? Ik studeerde in die tijd Mediakunst aan het Kask in Gent en experimenteerde nachten met coderen.

Een groot aantal experimenten verder gebruikte ik meer en meer de open data van steden. In België waren toen alle data van de treinen in realtime openbaar. Hier wilde ik iets mee doen. Ik creëerde een virtuele wereld die België voorstelde waar virtuele personen rondreisden op realtime data van de Belgische treinen. Dus als een trein vertraging had, dan had de virtuele persoon ook vertraging. Als de persoon aankwam in een station koos hij een nieuwe trein en reisde verder. ‘s Nachts ligt de wereld stil omdat er geen treinen rijden in België. Toen dit eenmaal af was schreef ik er functies bij. Eerst kregen virtuele personen een geslacht en een naam, afkomstig van een babynamen website. Later kregen de personen ook emoties. Als een persoon vertraging had voelde hij zich niet goed. Later konden de personen ook verliefd op elkaar worden, voelden zich goed en gingen samen reizen. Zo schreef ik iedere dag wel een nieuwe functie voor de virtuele wereld. Ik heb het project nooit online geplaatst en dit is de eerste keer dat ik erover schrijf.

Beide projecten zie ik als de basis onder mijn coderingsbestaan. Ik denk dat het goed is om eerst een projectidee te hebben waarover je gepassioneerd bent en dan pas een boek te kopen waaruit je stap voor stap de functies van het coderen leert.

Jaywalking en Seattle Crime Cams zijn 2 installaties die ik voor IDFA Doclab maakte en die een uitdaging waren. Het waren projecten die boven mijn skillset lagen, maar ik was ervan overtuigd dat deze installaties gemaakt moesten worden. Voor mij is het dan ook belangrijk dat deze 2 werken in mijn solo tentoonstelling - van 4 mei t/m 30 juli 2017 in Tetem - te zien zijn.

~ geschreven door Dries Depoorter

De solo tentoonstelling van Dries Depoorter wordt mede mogelijk gemaakt door Vlaams Ministerie van Cultuur, Jeugd, Sport en Media, Departement Cultuur, Jeugd, Media / Afdeling Kunsten.

Vorige blogs

De kunst voor wie het gewoon is

Veel kunstenaars koesteren een wantrouwen tegen normen. “Teaching artists is like herding cats” zei een docent ooit tegen mij en dat maakt het samenstellen van een groepstentoonstelling met kunststudenten tot een leerzame uitdaging. De academie wordt bewoond door een speciaal volk: jonge kunstenaars die vol passie op zoek zijn naar een artistieke taal en boodschap. Sommigen vinden al snel een […]

Een vreemde

“Aan het eind van de liefde, dan vind je een vreemde”, zong Robert Long. Is het nou de tekst die me met weemoed raakt of is het de mooie manier waarop het gezongen wordt? Na een intense tijd vol zoveel herkenning werd die ander toch - uiteindelijk - een vreemde. Ik herinner me ze weer, mijn oude liefdes, waarvan ik […]