Ik behoef dus ik ben

Hoe zou onze wereld eruit zien als we beter met onze gevoelens overweg zouden kunnen? En dan vooral met de negatieve gevoelens? Ons culturele erfgoed heeft ons echter niet geleerd deze gevoelens te observeren, te doorgronden. We willen er het liefst zo snel mogelijk vanaf. We leggen de verantwoordelijkheid maar al te graag bij een situatie of bij een ander persoon. Onze relaties, ons leven, onze gezondheid zouden beter zijn als de omstandigheden fraaier zouden zijn of als personen anders zouden reageren. Als ik meer geld zou hebben dan zou ik gelukkiger zijn. Als mijn partner meer van me zou houden dan… Deze instelling maakt ons afhankelijk en houdt ons onbewust voor de échte oorzaak van onze gevoelens.

Vier jaar geleden werd ik op het spoor gebracht van een nieuwe manier van kijken naar gevoelens. Mijn visie op het leven is hierdoor radicaal veranderd. Ondanks dat ik daarvoor al jaren mediteerde en genoot van de rust en vrede tijdens de meditatie, brachten sommige omstandigheden mij nog gemakkelijk uit balans. Dat frustreerde mij enorm. Nu kan ik mijn gevoelens meer op waarde schatten. Ik weet dat elk ‘negatief’ gevoel slechts een uiting is van een onvervulde behoefte, een universele behoefte die jij, ik en ieder mens op aarde (h)erkent. Dat kan een behoefte zijn aan verbinding, duidelijkheid, (zelf-)respect, veiligheid, geruststelling, tederheid, expressie, autonomie…

Ik weet nu dat ik mij gefrustreerd voelde omdat ik meer verantwoordelijkheid en autonomie behoefde, niet omdat de omstandigheden mij niet gunstig gezind waren. Door het (alleen al) erkennen van deze behoeften heb ik meer verantwoordelijkheid en autonomie geclaimd voor mijn eigen geluk! Laat ik nog een voorbeeld geven. Ik kon me afgewezen voelen door een niet toegekende subsidie. Je afgewezen voelen is heel passief, alsof een ander je iets aandoet. Mijn stemming werd erdoor beheerst, ik werd miskend. Nu vertaal ik het als: ik voelde me teleurgesteld omdat ik erkenning en acceptatie voor mijn inspanningen en eigenzinnigheid nodig had. Zodra ik een verbinding tot stand breng met wat voor mij van belang is, voel ik de erkenning en acceptatie voor mezelf, waardoor ik minder gevoelig word voor de mening van anderen.

Wat ik maar wil zeggen: onze zogenaamde negatieve gevoelens zijn als elfjes die slechts de weg wijzen naar grotere zelfkennis en zelfrespect; het zijn de Observatories of the Self.

Deze inzichten zijn mij ingegeven door de Verbindende Communicatie (alias Geweldloze Communicatie) ontwikkeld door Dr. Marshall Rosenberg.

~ geschreven door Sara Nuytemans

Sara Nuytemans exposeerde met haar tentoonstelling Observatories of the Self in Tetem van 25.09.16 t/m 26.11.16. Roy Voragen over de tentoonstelling: “Sara toont en confronteert ons met een intiem labyrint. Ze blijft in al haar fragmenten en contradicties frustrerend fascineren”.